Jak to się stało, że mam pod opieką szkoły w Himalajach?

Historia naszej działalności charytatywnej zaczyna się tuż po katastrofalnym trzęsieniu ziemi o sile 7,8 w skali Richtera, które nawiedziło Nepal 25 kwietnia 2015 roku o 11:56 lokalnego czasu. W jego wyniku śmierć poniosły 8964 osoby, a rannych zostało co najmniej 23447 osób.

„Nie zapominajcie o nas…”

Nepal, po tym tragicznym wydarzeniu, popadł w jeszcze większe tarapaty. Po pierwszej pomocy, która popłynęła ze świata, przyszła szara codzienność, brakowało turystów, nie było zatem pracy i dochodów dla tysięcy nepalskich rodzin. Zapytani, czego potrzebują teraz najbardziej odpowiadali, że pracy, prosili „odwiedzajcie Nepal, nie zapominajcie o nas, potrzebujemy pracy i edukacji dla naszych dzieci”.

Ruszyliśmy na swój kolejny trekking, pod szyldem naszej nieformalnej grupy  Sky Tatra Team, równo rok później. Ale nie był to zwykły trekking, taki jak dotychczas. Tym razem postanowiliśmy zorganizować trekking charytatywny, pomocowy. Chcieliśmy na własne oczy zobaczyć, jak bardzo zmienił się Nepal po trzęsieniu ziemi. Ruszyliśmy pełni obaw, czy ten znany nam magiczny świat przetrwał, czy ludzie pozostali otwarci, serdeczni i uśmiechnięci, czy szlak wokół Annapurny, który już kiedyś przeszliśmy, nadal pozostał najpiękniejszym trekkingiem świata (dziś już wiemy, że jest jeden jeszcze piękniejszy, ale o tym kiedy indziej).

Zdjęcie z nepalskiej gazety

Ekspertem od pomysłów niemożliwych do zrealizowania jest mój Tomek, który ma na swoim koncie 2 wyróżnienia w kategorii Wyczyn Roku na KOLOSACH (festiwalu podróżniczym) – za skok spadochronowy ze stratosfery w ramach Projektu Polska Stratosfera (2014) oraz rekord świata w głębokości nurkowania na najwyższej wysokości, w jeziorze Tilicho w Himalajach (2007).

Tomek znalazł w Internecie zdjęcie jednej z najwyżej położonych i  najbiedniejszych szkół świata. Na zdjęciu był nauczyciel, w bardzo skromnym pomieszczeniu, grubo ubrany, na ławce siedziało kilkoro dzieci w czapkach, przed nimi tylko zeszyty. Powiedział mi wtedy:

Słoneczko, znajdź tego nauczyciela, to jest szkoła,  której pomożemy!

No jasne, bardzo śmieszne, wyszperał jakieś zdjęcie w nepalskiej gazecie i każe mi na jego podstawie znaleźć człowieka! Na końcu świata, w kraju, w którym potężne trzęsienie ziemi zniszczyło domy, drogi, elektrownie i niemal całą infrastrukturę! Który nie wiadomo jak się nazywa, gdzie mieszka i zapewne nie zna angielskiego. No fantastyczny projekt. To ja już chyba wolę szukać igły w stogu siana, przynajmniej wiadomo, gdzie jest to siano…

jak znaleźć człowieka na końcu świata?

Rozpoczęłam gorączkowe poszukiwania. Trop był oczywisty, zaczęłam od gazety Kathmandu Post, z której dowiedzieliśmy się o szkole w wiosce Bragha. Napisałam na fb wiadomość do redakcji. Na pierwszą nie zareagowali. Czekałam cierpliwie kilka dni, wszak wiadomo, że czas tam płynie zupełnie inaczej niż w naszym zachodnim świecie. Napisałam więc kolejną wiadomość i już po kilku dniach 😀 dostałam adres mailowy do autora artykułu. Cieszyłam się jak dziecko! Wydawało mi się, że już „jestem w domu”. O jakże sromotnie się myliłam! Podekscytowana napisałam wiadomość z prośbą o namiary na nauczyciela. Czekałam jak na szpilkach. Odpowiedź przyszła zaskakująco szybko, jak na Nepal, czułam się jak dziecko rozpakowujące urodzinowy prezent, a w środku było:

तपाइँको इमेल प्राप्त भयो

Od: „Aash Gurung”

Temat: तपाइँको इमेल प्राप्त भयो । Re: Upper Manang School – we want to help

Data: 17 lutego 2016 08:51:44 CET

Do: kasia@fly3.pl

फेरि फेरि यसरी नै पठाउँदै गर्नुहोला । धन्यावाद ।

आश गुरुङ

लमजुङ संवाददाता

कान्तिपुर दैनिक

मोवाईल : ९८५६०४५०४३

             : ९८१९१९०३४३

फोन      : ०६६–५२१३३७

No to mi odpisał reporter z Kathmandu Post 😀

Ja się łatwo nie poddaję, więc po pierwszym ciosie, szybko się podniosłam, otrzepałam piórka i do roboty! Od czego mamy tłumacza google?! Okazało się, że jest to automatyczna odpowiedź o treści „Wyślij to jeszcze raz. Dziękuję”. Oczywiście wysłałam, ale nigdy więcej nie dostałam już od nich żadnej wiadomości.

No i co teraz? Co dalej? Wróciłam do punktu wyjścia, a nawet, rzec by można, nieco się cofnęłam. No ale nic to, zakasałam rękawy i wzięłam się za czesanie internetów. Jak nie reporter z gazety to miejscowość. Przecież to są maleńkie wioski, znajdę wioskę, a potem kogoś w wiosce, kto ma Internet i mówi po angielsku. Jak myślicie, ile może być sposobów zapisu nazwy jednej jedynej małej wioseczki? Pierdyliard! Bragha, Bhraka, Braga, Braha, Braka i jeszcze kilka innych. Myślałam, że zwariuję, no przecież to niemożliwe.

Próbowałam też przez dużą międzynarodową organizację pomocową, ale mówiąc delikatnie nie pochylili się nad tematem…

czy ktokolwiek mieszka w bradze?

Zatem miejscowość no jakby nie. Nie działa. Nie nazwisko, nie miejscowość, to może szerzej, a co, z rozmachem! I tak zaczęłam sprawdzać WSZYSTKO co mieściło się w okolicach Braghi i miało stronę na fb. Pisałam absolutnie do wszystkich. W ten sposób, po kilku tygodniach trafiłam na Hotel New Yak. (Niech Was nie zwiedzie nazwa hotel, bo standardy nepalskie są zupełnie inne niż te, do których przywykliśmy. I jak piszę zupełnie to właśnie to mam na myśli. Ale to temat na osobną opowieść.)

Dostałam wreszcie odpowiedź, po angielsku! Że owszem, jest tam w pobliżu szkoła, o której piszę i on (ma na imię Karma) się dowie o namiary i mi poda. Radość moja była wielka. I krótka. Bo okazało się, że szkoła zamknięta! Nie, on nie wie dlaczego i do kiedy. Ale… zna kogoś, kto uczył w tej szkole! Po kilku dniach dostałam numer telefonu. Kolejnych kilka zeszło na próbach skontaktowania się z mężczyzną o imieniu Mukhiya. Okazało się, że on już nie uczy w szkole w Bradze… Teraz jest nauczycielem w maleńkiej szkole w Nar Phoo na wysokości blisko 4500 m n.p.m., w której uczy się pięcioro dzieci. Obiecał jednak, że pomoże mi się skontaktować ze szkołą. (cdn.)

Chcesz wiedzieć jak pomagamy szkołom w Himalajach? Zajrzyj na naszą stronę SKY TATRA TEAM na fb